Otrzymać święcenia kapłańskie może wyłącznie ochrzczony oraz bierzmowany mężczyzna. W Kościele katolickim nie są możliwe święcenia kobiet. Kościół w swojej praktyce powołuje się na wybór Dwunastu Apostołów przez Jezusa – Jezus wybrał do tego grona wyłącznie mężczyzn. Tak samo czynili później Apostołowie, gdy wybierali swoich współpracowników.
Do otrzymania sakramentu święceń koniecznie jest powołanie od Boga. Jednak odpowiedzialność i prawo wybrania kogoś do przyjęcia sakramentu święceń spoczywa w rękach władzy kościelnej.
Wszyscy pełniący posługę święceń w Kościele rzymskokatolickim, przed przyjęciem święceń muszą rozważyć kwestię celibatu, który jest wymagany od każdego kapłana (stali diakoni mogą być wyświęcani spośród mężczyzn żonatych). Nie może żenić się ten, kto już przyjął sakrament święceń.
Przyjęcie święceń musi być wynikiem dobrowolnej decyzji wyświęcanego – nie wolno zmuszać do przyjęcia święceń w jakikolwiek sposób i dla jakiejkolwiek przyczyny.
Kodeks Prawa Kanonicznego precyzuje warunki w kanonie 1029: Do święceń należy dopuszczać jedynie tych, którzy – według roztropnej oceny własnego biskupa albo kompetentnego przełożonego wyższego – po rozważeniu wszystkich okoliczności, maja nieskażoną wiarę, kierują sie prawidłowa intencja, posiadają wymagana wiedze, cieszą się dobra opinia, maja nienaganne obyczaje, wypróbowane cnoty, jak również inne przymioty fizyczne i psychiczne, odpowiadające przyjmowanemu święceniu.
Do przyjęcia święceń potrzebne jest odpowiednie przygotowanie, które zostało ściśle określone przez Kościół. Jest ono zależne od stopnia święceń. Informacje o nim znajdują się m.in. w Kodeksie Prawa Kanonicznego.