Odpust zupełny

Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy. Dostępuje go chrześcijanin odpowiednio usposobiony i pod pewnymi, określonymi warunkami, za pośrednictwem Kościoła, który jako szafarz owoców odkupienia rozdaje i prawomocnie przydziela zadośćuczynienie ze skarbca zasług Chrystusa i świętych. Odpust jest cząstkowy albo zupełny zależnie od tego, czy od kary doczesnej należnej za grzechy uwalnia w części czy w całości. (definicja papieża Pawła VI, konst. apost. Indulgentiarum doctrina, normy 1-3.)

Potrzeba odpustu wynika z nauki Kościoła o podwójnym skutku grzechu. Grzech ciężki wiąże się bowiem z „karą wieczną”, czyli z pozbawieniem człowieka komunii z Bogiem po śmierci. Ta kara wieczna może zostać jednak odpuszczona przez przebaczenie grzechów (rozgrzeszenie).

Równocześnie każdy grzech, także powszedni, wymaga oczyszczenia, które uwalnia przez „karą doczesną”, czyli  owocem, skutkami złego czynu. Wymóg oczyszczenia obowiązuje zarówno dusze żyjące na ziemi, jak i te przebywające w czyśćcu, stąd wierny może uzyskać odpust dla siebie bądź ofiarować go za zmarłych. Odpust dotyczy tylko „kar doczesnych”, tj. człowiek nie może pomóc duszom, które trafiły do piekła, gdyż piekło jest stanem wiecznym. Odpustów nie można ofiarowywać również za żywych.

Odpust – warunki

Warunkiem każdego odpust zarówno zupełnego, jak i częściowego, jest:

1) Spowiedź sakramentalna lub bycie w stanie łaski uświęcającej;

2) Przyjęcie Komunii Świętej;

3) Odmówienie modlitwy w intencji Ojca Świętego

4) Wykonanie czynności obdarzonej odpustem.

Ponadto warunkiem uzyskania odpustu jest wykluczenie wszelkiego przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, nawet powszedniego. W przypadku braku pełnego wykluczenia upodobania do grzechu, odpust będzie tylko cząstkowy.

Odpust zupełny – warunki

Odpust zupełny można uzyskać tylko jeden w ciągu dnia. Jednakże w momencie śmierci wierny może uzyskać odpust zupełny, chociażby tego dnia zyskał już inny odpust zupełny.

Odpust zupełny można otrzymać każdego dnia:

  1. Za odprawienie adoracji Najświętszego Sakramentu przez pół godziny.
  2. Za pobożne czytanie Pisma św. przez pół godziny z należnym szacunkiem dla Słowa Bożego i traktowanie tej czynności jako czytanie duchowe.
  3. Za odprawienie Drogi Krzyżowej. Warunki:
  4. a) trzeba odprawiać to ćwiczenie w miejscu, gdzie jest prawnie założona Droga Krzyżowa (w kościele, na placu przykościelnym itp.);
  5. b) rozmyślać Mękę Pana Jezusa (treścią rozmyślania nie muszą być kolejne stacje);
  6. c) trzeba przechodzić od jednej do drugiej stacji.
  7. Za odmówienie cząstki Różańca (czyli 5 dziesiątków) w kościele, w publicznej kaplicy, w rodzinie, w społeczności zakonnej, w stowarzyszeniu publicznym. Inne warunki:
  8. a) trzeba odmówić 5 dziesiątków bez przerwy;
  9. b) do modlitwy ustnej trzeba dodać rozmyślanie tajemnic różańcowych;
  10. c) przy publicznym rozważaniu Różańca trzeba zapowiadać odmawiane tajemnice według przyjętego zwyczaju.

Odpusty zupełne można też uzyskać w wyznaczonych dniach:

  1. W dniu 1 stycznia i w uroczystość Zesłania Ducha Świętego za pobożne, publiczne odmówienie hymnu Veni Creator.
  2. W każdy piątek Wielkiego Postu za pobożne odmówienie po przyjęciu Komunii św. modlitwy “Oto ja” przed obrazem Pana Jezusa Ukrzyżowanego.
  3. W Wielki Czwartek i w uroczystość Bożego Ciała za pobożne i uroczyste odmówienie “Przed tak Wielkim Sakramentem” z wezwaniem i modlitwą.
  4. W Wielki Piątek za pobożny udział i ucałowanie Krzyża.
  5. Za odmówienie w jakiejkolwiek używanej formule przyrzeczeń Chrztu Świętego:
  6. a) w czasie nabożeństwa w wigilię Wielkanocy;
  7. b) w rocznicę chrztu
  8. W uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa za pobożne, publiczne odmówienie aktu wynagrodzenia “Jezu Najsłodszy”.
  9. W uroczystość Apostołów Piotra i Pawła za pobożne ucałowanie przedmiotu kultu religijnego (krzyża, różańca, szkaplerza, medalika) poświeconych przez papieża lub biskupa, gdy wierny odmówi dodatkowo wyznanie wiary.
  10. W uroczystość Chrystusa Króla za pobożne publiczne odmówienie aktu oddania się rodzaju ludzkiego Jezusowi Chrystusowi.
  11. W dniach od 1 do 8 listopada można codziennie uzyskać odpust zupełny za pobożne nawiedzenie cmentarza i równocześnie pomodlenie się za zmarłych, chociażby tylko w myśli. Tak uzyskany odpust zupełny można jednak ofiarować jedynie za zmarłych.
  12. W Dniu Zadusznym za pobożne nawiedzenie kościoła lub kaplicy oraz odmówienie “Ojcze nasz” i “Wierzę w Boga” w Dniu Zadusznym. Tak uzyskany odpust zupełny można jednak ofiarować jedynie za zmarłych.
  13. W ostatni dzień roku za publiczne odmówienie hymnu “Ciebie Boże wysławiamy”

Odpusty zupełne można uzyskać w następujących okolicznościach:

  1. Za przyjęcie Pierwszej Komunii Św., albo za pobożny udział w ceremonii Pierwszej Komunii Św.
  2. Odpustu zupełnego może dostąpić kapłan, który odprawia I Mszę św. i wierni, którzy w niej uczestniczą.
  3. Za udział z pobudek religijnych w uroczystym nabożeństwie eucharystycznym, odbywanym na zakończenie Kongresu Eucharystycznego.
  4. Za odprawienie rekolekcji przynajmniej przez 3 dni.
  5. Za pobożny udział w kilku naukach misyjnych i uroczystym ich zakończeniu.
  6. Za przyjęcie z pobożnym usposobieniem błogosławieństwa papieskiego Urbi et Orbi (nawet przez radio lub telewizję).
  7. Za pobożne nawiedzenie jednej z czterech bazylik większych w Rzymie:
  8. a) w uroczystość Patrona Bazyliki;
  9. b) w każde święto nakazane;
  10. c) raz w roku w dniu wybranym przez wiernego.
  11. Za udział w nabożeństwie porannym lub wieczornym w kościele stacyjnym w Rzymie, w dniu oznaczonym w mszale rzymskim.
  12. Za udział w nabożeństwie podczas pasterskiej wizytacji.
  13.  Za nawiedzenie kościoła parafialnego w dniu święta tytularnego i w dniu 2 sierpnia (Matki Boskiej Anielskiej).
  14. Za nawiedzenie kościoła, w którym odbywa się synod diecezjalny.
  15. Za pobożne nawiedzenie kościoła lub ołtarza w dniu jego konsekracji.
  16. Za pobożne nawiedzenie kościoła lub kaplicy zakonnej w dniu święta Założyciela zakonu.

Kościół udziela odpustu zupełnego również w momencie śmierci wiernego, jeśli ten odznacza się odpowiednią dyspozycją, tj. stanem łaski uświęcającej i wolnością od upodobania do jakiegokolwiek grzechu. Do warunków dodaje się również zwyczaj odmawiania jakichkolwiek modlitw.