Męczeństwo
Męczeństwem (gr. martyr – „świadek”) nazywa się dobrowolne przyjęcie śmierci za wiarę w Chrystusa bądź za jakąś cnotę, która odnosi się do Boga. Męczennik poddaje się cierpieniom i śmierci z powodu swojej miłości do Chrystusa; w ten sposób Go naśladuje. Od samego początku Kościół uważał męczeństwo za „chrzest krwi”, mogący zastąpić chrzest sakramentalny. Księgę liturgiczną zawierającą spis męczenników (oraz innych świętych i błogosławionych) nazywa się Matryrologium (Martyrologium Romanum). Wielu męczenników zostało wyniesionych na ołtarze. W procesie kanonizacji musi być dobrze poznana zarówno osoba męczennika, jak i wskazany jego prześladowca (może to być osoba fizyczna, prawna bądź prześladowca zbiorowy np. wrogi system totalitarny).
Dobrowolne wyrzeczenie
Dobrowolne wyrzeczenie się czegoś jest uznawane za nową formę postu. Dzisiejsi chrześcijanie, oprócz praktykowania różnych postów pokarmowych, poszczą również od wszelkiego rodzaju przyjemności np. od internetu, telewizji, innych technicznych wynalazków, w tym korzystania z samochodu, słuchania muzyki, tańców, zakupów. W ten sposób pościć może każdy, niezależnie od stanu zdrowia, który czasem jest przeszkodą dla postu pokarmowego. Takie dobrowolne wyrzeczenie się może być nazywane także wstrzemięźliwością.
Pielgrzymka
Pielgrzymka to indywidualna bądź zbiorowa podróż do miejsc świętych. Ta praktyka, będąca formą pobożności, jest wspólna chrześcijanom oraz wyznawcom innych religii na całym świecie. Dla chrześcijan najważniejszymi miejscami świętymi, a zatem również centrami pielgrzymkowymi, są: Ziemia Święta, Rzym (Włochy), Santiago de Compostella (Hiszpania), sanktuaria maryjne w Lourdes (Francja) i w Fatimie (Portugalia) oraz na Jasnej Górze (Polska). Dla prawosławnych szczególnie ważna jest wyspa Tinos w Grecji. Przed pielgrzymką należy przystąpić do sakramentu pokuty.
Praktykowanie miłości
Wzorem miłości bliźniego jest miłość, którą Chrystus obdarował ludzi, oddając swoje ziemskie życie za odpuszczenie ich grzechów: To jest moje przykazanie, abyście sie wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem (J 15,12). Relacje między ludźmi powinny być takie jak relacje między Osobami Trójcy Świętej – pełne miłości i prawdy. Chrześcijanin powinien troszczyć się o zbawienie bliźniego, wychodzić naprzeciw jego potrzebom i pomagać w trudnych chwilach. Papież Benedykt XVI w jednym ze swoich przemówień stwierdził, że troska i wrażliwość okazana bliźnim jest sprawdzianem autentyczności wierności Ewangelii. A miłość, zgodnie ze słowami św. Piotra, „zakrywa wiele grzechów” (1 P 4, 8). Stąd może być traktowana jako forma pokuty.
Akty pobożności
Pobożnością nazywa się modlitewne i uczuciowe oddanie Bogu; jest ona szczególną skłonnością duszy ku Bogu. Objawia się przez sumienne wypełnianie praktyk religijnych. Do aktów pobożności zalicza się zatem modlitwę, post, jałmużnę, uczestnictwo we Mszy Świętej, wszystkie wyżej wymienione praktyki pokutne, w tym okazywanie miłości bliźniemu. Winny one być wykonywane prosto z serca, a nie na pokaz, zgodnie ze słowami Chrystusa: „Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli: inaczej bowiem nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie”(Mt 6,1). Taką powierzchowną, manifestacyjną pobożność określa się mianem dewocji.